دل من سر خورد وقتی که رفتی!

اینو برای تو نوشتم یادت  میاد کی بود؟

بیاد بیاور اون روز که برفا دونه دونه پر گرفته بودند و میخواستن "زمینی" بشن من و تو در آغوش هم "هوایی" شده بودیم !

میخواسیتم هوایی باشیم تا از چش حسود و نگاه بغض آلود زمینی ها دور شیم .

میخواستیم تا آنجا بالا بریم که دیگر هوای زمینی ها برای نفس کشیدن وجود نداشته باشد و فقط با هوای نفسهای همدیگه زنده باشیم !

خوبه به یادت بیاری تو اون حال و هوا در حالیکه همه جا یخ بسته بود رقص بخار نفسای تو دیدن دیدنی ترین  صحنه فرا رویمان بود .

نام شناسنامه ایت نه، آن نام که پدرو مادرت و شاید هم دایی و عمه ات ناخواسته و بدون توجه به نظرت برایت انتخاب کرده اند را نمی گویم!

آن نام را میگویم که حروفش تک تک، تجلی فکر و اندیشه ناب تواند و بلندای سرو قامتت را به بر پهنه کوهپایه های احساست به سیما کشیده است !

همان که نشان از زلال چشمه ساران نگاهت دارد و دستانت را پربار ترو غنی تر می نمایاند. من عادت دارم نام واقعیت را اینگونه بشناسم !

یک روز گفتی دنیا                        گفتم کم است و تو زیادی!

یک روز دیگر گفتی عسل                    گفتم تو هم قندی هم عسل!

دیروز گفتی خدا                            گفتم بر ملک دل من آری بخدا ،کفر اگر نباشد خدایی !

امروز هم که نگفتی نامت چیست؟